Πόσα έχουν αλλάξει...

Μετά απο αρκετούς μήνες, επισκέφτηκα το “ξεχασμένο” blog mου. Ήταν σαν ένα ταξίδι στις αναμνήσεις της προηγούμενης χρονιάς. Αν και δεν έχω πολλές αναρτήσεις, μπόρεσα να “ταξιδέψω” για λίγο στο παρελθόν και να θυμηθώ την περσινή χρονιά. Πόσα έχουν αλλάξει απο τότε.... Ίσως δεν είναι της στιγμής να τα αναφέρω, ίσως σταδιακά γράφω για το παρόν και έτσι μπορώ να κάνω μια σύγκριση με το παρελθόν, ένα ευχάριστο ταξίδι μέσα στον χρόνο... Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα έχουν αλλάξει και όλα αλλάζουν.... Φεύγοντας απο την Νάουσα είχα τόσα να γράψω και να πω, αλλά δεν θέλησα γιατί έτσι θα το έκανα πιο δύσκολο, το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να αναρτήσω το τραγούδι που ήθελα και τότe.  till the next time...

Food for Good

Για δέκατη τρίτη χρονιά γυναίκες από 41 χώρες οι οποίες μένουν μόνιμα στην Θεσσαλονίκη, διοργάνωσαν το φεστιβάλ φαγητού με τίτλο “Food For Good”, στην δημοτική πλαζ Αρετσούς. Σαν μεγάλος θαυμαστής του θεσμού αποφάσισα και φέτος, παρά τον άσχημο καιρό να το επισκεφτώ. Το σκεφτόμουνα πολύ αν θα πάω η όχι περισσότερο λόγο του καιρό. Αλλά τελικά φτάνοντας εκεί κατάλαβα ότι θα έκανα μεγάλο λάθος αν δεν πήγαινα και φέτος. Ο καιρός είχε φτιάξει και ο κόσμος ήταν πάρα πολύς, όχι μόνο Έλληνες, άνθρωποι από παντού από όλες τις χώρες και τις ηπείρους, Άγγλοι Γάλλοι Ιταλοί Ισπανοί Νιγηριανοί Αμερικάνοι άνθρωποι από την Σρι Λάνκα από την Παλαιστίνη από την Νέα Ζηλανδία, άνθρωποι από παντού, “πολίτες του κόσμου” Φαγητά που δεν είχα ξαναδεί ποτέ. Αμέσως έτρεξα να δοκιμάσω. Αρχικά ξεκίνησα με σπαράγγια τυλιγμένα με ζαμπόν, με κουνέλι με δαμάσκηνο και βάφλες με σοκολάτα από το Βέλγιο. Στην συνέχεια δοκίμασα πίτα με σολομό από την Φιλανδία και σπρίνγκ ρόλς από τις Φιλλιπίνες. Τέλος έφαγα ένα φανταστικό πιροσκί από την Ρωσία και για γλυκό τιραμισού από την Ιταλία. Όλα ήτανε φανταστικά. Να αναφέρω και το διαδικαστικό κομμάτι, στην αρχή πλήρωνες 10 ευρό και έπαιρνες μια κάρτα, με αυτήν την κάρτα μπορούσες να φας τέσσερα φαγητά και να πιεις δύο ποτά, τα λεφτά που θα συγκεντρωνόταν πήγαινα για φιλανθρωπικό σκοπο. Υπό άλλες συνθήκες θα αγόραζα και δεύτερη κάρτα, γιατί είχαν μείνει ακόμα πολλά να δοκιμάσω, ειδικά αυτά τα hot dog και τα κεφτεδάκια με σάλτσα μπάρμπεκιου από την Αμερική μου γυάλισαν. Έλα όμως που το μεσημέρι είχαμε ελληνικότατα ψητά κρέατα και φάγαμε τόσο πολύ που δεν κατέβαινε τίποτα άλλο. Φεύγοντας από εκεί, πέρα από την φουσκωμένη κοιλία, είχαμε και τις πιο όμορφες αναμνήσεις περάσαμε πάρα πολύ ωραία, όπως κάθε χρόνο άλλωστε. Ευτυχώς γίνονται στην πόλη μας και αυτές οι ωραίες εκδηλώσεις και μας κάνουν να ξεχνιόμαστε λίγο από την καθημερινότητα. Ραντεβού του χρόνου. till the next time...

Ψευτοσυνδικαλισμός στα πανεπιστήμια; Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω...

Την προηγούμενη Τετάρτη όπως όλοι ξέρουμε, έγιναν οι φοιτητικές εκλογές σε όλα τα πανεπιστήμια της χώρας μας. Εδώ και πέντε χρόνια που είμαι φοιτητής έχω τόσα πολλά να πω και επιτέλους βρήκα την ευκαιρία μέσα από το blog μου. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στα ελληνικά πανεπιστήμια και αυτό που καταστρέφει την φήμη τους είναι η ύπαρξη φοιτητικών παρατάξεων, που άσχετα αν δεν το παραδέχονται υποκινούνται από το κόμματα. Τώρα θα μου πείτε αφού έχουμε δημοκρατία γιατί τα βρίζεις και τα κατηγορείς. Πείτε μου έχετε δει ποτέ στο εξωτερικό σε “πιο δημοκρατικές” χώρες από την Ελλάδα να υπάρχουν παρατάξεις στα πανεπιστήμια; μάλλον οχι. Γιατί εκεί οι άνθρωποι έχουν πραγματική παιδεία, δεν χρειάζονται κάποιον που “να το παίζει Μεσσίας” για να τους βοηθήσει.Όλοι θα ξέρετε τους γλοιώδης τύπους και τις χαζογκόμενες που είναι στις παρατάξεις και σε πλησιάζουν λέγοντας σου:”Θέλεις το Σάββατο το βράδυ να έρθεις στο τάδε μαγαζί που θα έχουμε τραπέζι να σε κεράσουμε τα ποτά;” Όχι ρε καραγκιόζη δεν χρειάζομαι ούτε τα λεφτά σου ούτε την ψεύτικη παρέα σου για να βγω έξω, έχω και λεφτά και πάνω απ’ όλα φίλους. Και το έχετε παρατηρήσει ότι όλοι αυτοί που προανέφερα στα χωριά τους όταν ήταν μικροί θα ήταν οι τελευταίοι καρπαζοεισπράκτορες. Απλά νοιώθουν την ανάγκη να είναι κάποιοι και έτσι εντάσσονται σε κάποια παράταξη.” Και τι σε νοιάζει τι κάνουν όλοι αυτοί;απλά αγνόησε τους και κορόιδευε τους όσο θέλεις” θα μου πείτε. Δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα, το σημαντικότερο είναι ότι με το να ασχολούνται με τις βλακείες τους, χάνουν την ουσία, δεν τους νοιάζει το τι θα γίνει στο πανεπιστήμιο, δεν τους νοιάζει το “καλό του συνόλου”, όπως λένε, το μόνο που τους νοιάζει είναι η ψήφος, να κερδίσουν, να επικρατήσουν, μερικοί από αυτούς να κάνουν και καριέρα πολιτικού, επαγγελματίες κλέφτες και ψεύτες δηλαδή.Όπως μου είχε πει μια φίλη “ εμείς τουλάχιστον μέσα από την παράταξη μας κυνηγάμε τα όνειρα μας” η απάντηση μου; “Αν πιστεύετε ότι μια παράταξη εκφράζει τα όνειρα σας μάλλον κοιμάστε δεν ονειρεύεστε” και πρέπει να ξυπνήσουν όλοι τους να ξεκολλήσουν από όλα αυτά να ονειρευτούν το μέλλον τους, να σχεδιάσουν το μέλλον τους και όχι το μέλλον μιας παράταξης. Όπως μου είχε πει ένας καραγκιόζης:” το να μην σε ενδιαφέρουν αυτά δεν είναι μαγκιά είναι αδιαφορία” καλύτερα να είμαι αδιάφορος και να είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου παρά να γίνω σαν και αυτούς.till the next time...

Πανελλήνιες, μήπως τελικά πολύ κακό για το τίποτα;

Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε αυτήν την θέση, που θα πρέπει έπειτα από την πίεση μιας ολόκληρης χρονιάς να πρέπει να πάμε να εξεταστούμε και κάποιοι να κρίνουν το μέλλον μας, ο βαθμός μας η προσπάθεια μας να κρίνει το μέλλον μας, η τουλάχιστον έτσι μας λένε, οι καθηγητές, μαθηματικοί στον κόσμο τους και άχρωμοι και βαρετοί φιλόλογοι, οι γονείς, που σε εμάς στηρίζουν τις ελπίδες τους γιατί κακά τα ψέματα θέλουν να περηφανεύονται για τα παιδιά τους όπως επίσης και διάφοροι γνωστοί και φίλοι που απλά θέλουμε να “τους μπούμε στο μάτι”. Τελικά μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα; γιατί να πρέπει όλοι να μπούνε στο πανεπιστήμιο ή να περάσουν κάπου, αφού οι περισσότεροι δεν ξέρουν καν τι θέλουν να κάνουν, διαβάζουν και προσπαθούν για τους άλλους, γιατί έτσι πρέπει, γιατί αυτό μας λένε από μικρά,η κλασική ευχή:”να μεγαλώσεις να γίνεις ένας σωστός επιστήμονας”. Επειδή και εγώ τα έχω περάσει αυτά, τελικά πέρασα σε μια σχολή επειδή εγώ ήθελα να περάσω στο πανεπιστήμιο ήταν δική μου επιλογή(εν μέρει), κανένα μέλλον δεν κρίνεται από αυτό, ρωτήστε τους πτυχιούχους κάτι παραπάνω θα ξέρουν... Και δεν λέω ότι τα πανεπιστήμια είναι άχρηστα, μάθεις πάρα πολλά πράγματα ένα καινούργιο τρόπο σκέψης, πέρα από τα ανούσια στερεότυπα και την παπαγαλία του λυκείου, αλλά δεν χρειάζεται να περάσουν όλοι κάπου μπορεί απλά να μην το θέλουν, να θέλουν να κάνουν κάτι άλλο σε κάτι που θα είναι πολύ καλύτεροι και θα πετύχουν, και να μην εκπληρώσουν την απαίτηση των γονιών, να πάρουν το ΔΙΚΟ τους μέλλον στα χέρια τους.Στο επόμενο post θα περιγράψω τι πραγματικά έχει καταστρέψει τα ελληνικά πανεπιστήμια, μέχρι τότε όμως να ευχηθώ καλή επιτυχία σε όλους τους μαθητές και να αποφασίσουν αυτό που πιστεύουν οι ίδιοι ότι είναι καλύτερο για αυτούς.till the next time...

Back To Future

“Το να αντιγράφεις το παρελθόν δεν είναι rock n roll” Μετά από πολύ καιρό που είχα να γράψω ξεκινάω με μία φράση του John Lennon από την καινούργια διαφήμιση της Citroen. Όλοι έστω και μια φορά έχουμε πέσει θύματα της μόδας, ειδικά τον τελευταίο καιρό που η μόδα προστάζει αυτήν την νοσταλγία για όλα τα vintage και παλιά ανικείμενα. Να ξεκινήσω από τα κλασικά γυαλιά; από τα ρούχα; από τις μηχανές; από τα αυτοκίνητα; είναι τόσα πολλά που θυμίζουν το παρελθόν και είναι πλέον της μόδας. Όλοι θα έχουμε δοκιμάσει τα κλασικά retro γυαλιά με την ελπίδα ότι θα μας πηγαίνουν και θα τα αγοράσουμε. Πολλές φορές ξεθάβουμε και αντικείμενα από την συλλογή των γονιών μας. Τελικά όμως αν καθίσουμε και το σκεφτούμε πληρώνουμε υπερβολικά πολλά λεφτά για κάτι που ήταν στην μόδα πριν από πολλές δεκαετίες, πρόσφατα ανακάλυψα ότι η πιο απλή έκδοση της Vespa κοστίζει 2.500, ενώ με τόσα λεφτά κάποιος μπορεί να πάρει κάτι πολύ καλύτερο ποιοτικά και μηχανικά. Μήπως τελικά να σταματήσουμε να ψάχνουμε το στυλ μας στο παρελθόν να κοιτάξουμε μπροστά στο μέλλον να ζήσουμε το τώρα και να σχεδιάσουμε το μέλλον, φορώντας και υιοθετώντας την μόδα της εποχής μας και ίσως πιο φουτουριστικά αντικείμενα και ας μείνει το παρελθόν σαν μια γλυκιά ανάμνηση. till the next time....

Once upon a time we were dancing

Ακόμα δεν θα ξεχάσω την πρώτη μου επαφή με club. Ήτανε αρκετά χρόνια πριν στο club Privillage, όσοι το θυμάστε.Από εκεί και πέρα ακολούθησαν οι εκδρομές με το σχολείο που μας πηγαίνανε πάντα σε ένα club και όχι τόσο σε μπουζούκια(ευτυχώς), οι χοροί που κάναμε και ορισμένα Σάββατα που πηγαίναν με παρέα απλά γιατί μας άρεσε.Συνεχίστηκε όλο αυτό μέχρι το τρίτο έτος, κάθε Σάββατο σε club το καλοκαίρι συνέχεια σε club ή σε beach bar. Θυμάμαι ακόμα μαγαζιά πάρα πολύ γνωστά όπως το Privillag, Back to Base, Casa la famme , Decadance,Venue...... διαφορετικά μεταξύ τους αλλά όλα είχαν ένα κοινό, ο κόσμος πήγαινε εκεί γιατί το γούσταρε γιατί ήθελε να χορέψει να διασκεδάσει, τα club είναι ένας χώρος έκφρασής, ο κόσμος που πήγαινε τότε ήταν όσοι ήθελαν όχι όσοι έπρεπε να δείξουν τα καινούργια τους ρούχα. Η μουσική πολύ διαφορετική τότε, house απλά house! Ονόματα όπως Deep Dish, Eric Morillo, Kevin Yost, Mass Collective και πολλοί άλλοι. Απλά χορεύαμε αυτός ήταν και ο σκοπός άλλωστε, ακόμα και στα πιο “εμπορικά” club ποτέ δεν έβλεπες μπουζουκόφατσες κάγκουρες και πάνω από όλα δήθεν χαζογκόμενες και “γαμπρούς”. Το συζητούσαμε πριν λίγες μέρες με τον Νίκο γιατί τα σταματήσαμε τα club.Μεγαλώσαμε και δεν αντέχουμε τόσες ώρες όρθιοι? Δεν νομίζω... απλά χάλασε ο κόσμος που πήγαινε στα club χάλασε η μουσική χάλασαν τα ίδια τα club σαν αποτέλεσμα να χαλάσει και η όρεξη μας για να πάμε. Ελάχιστα μαγαζιά θυμίζουν κάτι από τις παλιές μέρες.... θα κλείσω με ένα στοίχο από ένα τραγούδι των Mikro :”Θυμάμαι τότε που χορεύανε όλοι

δεν κοιμότανε ποτέ αυτή η πόλη” till the next time...

And the Oscar goes to....

Καιρό είχα να γράψω στο blog μου, λίγο η εξεταστική λίγο η βαρεμάρα, λίγο η έλλειψη έμπνευσης(δεν θέλω κρυφά γελάκια και εμείς οι μεγάλοι αρθρογράφοι ενίοτε χάνουμε την έμπνευση μας,χαχαχαχαχαχα τρομάρα μου). Το ξέρω ότι οποιοσδήποτε Έλληνας στην θέση μου, θα σχολίαζε και θα έγραφε για την τσόντα της χαζογκόμενας. Το ξέρετε όμως ότι εγώ δεν είμαι τέτοιος και ούτε που με ενδιαφέρει το ποίο σημαντικό που συνέβη ήταν η βραδιά των Oscar! δυστυχώς δεν είχα το κουράγιο να μείνω ξάγρυπνος να την παρακολουθήσω αλλά το επόμενο πρωί, αφού άνοιξα το παράθυρο και είδα ότι συνέχιζε να χιονίζει και όλα ήταν κάτασπρα, ενημερώθηκα για τα αποτελέσματα. Μεγάλος νικητής; To Hurt Locker. Ναι ξέρω όλοι περιμέναμε να είναι το Avatar, αλλά πιστεύω η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν που πλέον κατέχει την πρώτη θέση στις εισπράξεις. Πολύ ωραία ταινία το Hurt Locker, τυχαία το είχα δει μέσα στα Χριστούγεννα και μου είχε κάνει εντύπωση αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Μετά την βραδιά των Oscar ακολούθησαν και οι ατέλειωτες συζητήσεις, που μας έκαναν να ξεφύγουμε λίγο από την σκληρή πραγματικότητα της Ελλάδας, ποίοι ήτανε τι φορούσαν με ποιους πήγανε τα πάρτυ μετά την απονομή και όλα αυτά φαντάζουν ένα όνειρο που εύχομαι κάποια στιγμή να το ζήσω ώστε να μπορέσω να σας τα περιγράψω, αν και δεν νομίζω. Τέλειωσαν λοιπόν και τα Oscar και σιγά σιγά επανερχόμαστε στην πραγματικότητα και στην ρουτίνα... Till the next time...

Χειμερινοί Ολυμπιακοί vs Διαζύγιο

Όπως όλοι γνωρίζουμε(θέλω να πιστεύω), πριν από λίγες μέρες ξεκίνησαν οι χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες του Βανκούβερ. Ένα πολύ μεγάλο αθλητικό γεγονός, και για όλους εμάς που αγαπάμε το σκι μια ευκαιρία για να παρακολουθήσουμε(επιτέλους) από την τηλεόραση το αγαπημένο μας άθλημα. Οπότε μαθαίνω ότι η κρατική τηλεόραση,(που κάθε μήνα την πληρώνουμε) θα μεταδίδει τους αγώνες. Δυστυχώς την τελετή έναρξης δεν μπόρεσα να την δω ζωντανά, λόγο της διαφοράς ώρας με τον Καναδά, αλλά την παρακολούθησα το επόμενο πρωί! Μια ευκαιρία να γλιτώσω από τον πανικό που επικρατούσε στην Νάουσα, απόκριες γαρ... Στήνομαι λοιπόν στην τηλεόραση πιστεύοντας ότι θα μπορέσω να παρακολουθήσω και τους υπόλοιπους αγώνες. Αλλά δυστυχώς το χατίρι μου δεν έγεινε. Έψαξα στο Internet και έμαθα ότι η ΕΡΤ1 θα μεταδώσει ορισμένους αγώνες όπως επίσης και το Sport+. Το μόνο θετικό ήταν ένα link που βρήκα έπειτα από πολύ ψάξιμο στο site της ΕΡΤ το οποίο παρέπεμπε σε ένα άλλο site που μεταδίδει όλους τους αγώνες live. Που θέλω να καταλήξω? Ευτυχώς είμαι από τους τυχερούς που έχω Internet στο σπίτι μου και μπορώ να παρακολουθώ τους αγώνες όλη μέρα, γιατί αλλιώς... ούτε μία αναφορά σε κανένα κανάλι για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς, ούτε που τους νοιάζει τι κάνει η ομάδα μας... το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το διαζύγιο της Μενεγάκη, και κάθομαι και σκέφτομαι αντί να είμαι περήφανος που γεννήθηκα στην χώρα που δημιουργήθηκαν οι Ολυμπιακοί αγώνες, η χώρα μου και οι περισσότεροι πολίτες-τηλεθεατές-πρόβατά της τους νοιάζει πολύ περισσότερο το διαζύγιο μιας χαζογκόμενας και το ποία θα είναι νικήτρια του Next Top Model παρά ο θεσμός που γεννήθηκε σε αυτήν την χώρα.... αυτά είχα να πω προς το παρών α και σας παραθέτω το link για όσους ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν του αγώνες http://www.eurovisionsports.tv/olympics/. till the next time...

Καρναβάλι ή Καραγκιοζιλίκι

Ίσως τελικά είναι δύο έννοιες που δεν απέχουν και πολύ. Θα μου πείτε τι με έπιασε ξαφνικά και τα λέω αυτά. Οποίος έχει την τύχη ή ατυχία να επισκεφτεί την Νάουσα αυτές τις μέρες θα καταλάβει πάρα πολύ καλά... Να τονίσω ότι και εγώ έχω περάσει στο παρελθόν καλά και ότι για μία το πολύ δύο φορές είναι καλά, από εκεί και πέρα ξεκινάει το πρόβλημα που θα αρχίσω να περιγράφω. Πρώτα απ’ όλα δεν υπάρχουν ώρες κοινής ησυχίας... νταούλια και ζουρνάδες τριγυρίζουν πραγματικά όλη μέρα και όλη νύχτα στους δρόμους και συνήθως από πίσω τους ένα τσούρμο μεθυσμένοι βγάζοντας άναρχες κραυγές(όλοι έχουμε ακούσει), έτσι και αλλιώς αυτές τις μέρες ο σκοπός τον περισσοτέρων είναι να βγούνε και να πιουν σαν να μην υπάρχει αύριο! όλοι το παραδέχονται αυτό. Σε μία κουβέντα που είχα με ένα φίλο μου Ναουσαίο και του έλεγα γιατί βαρέθηκα εδώ μου είπε πως αν δεν πιεις δεν περνάς καλά τις απόκριες, και ίσως έχει δίκαιο, τουλάχιστον όταν μεθάς δεν καταλαβαίνεις τι συμβαίνει γύρο σου... Και αν πει κανείς κάτι για το ωράριο των ζουρνάδων θα σου απαντήσουν “ε αυτό περιμένουμε όλο το χρόνο, τις απόκριες και να διασκεδάσουμε και να δουλέψουν τα μαγαζία...” έλα που όμως υπάρχουμε και εμείς οι “μίζεροι” όπως θα πει κάποιος, που θέλουμε να ξεκουραστούμε μετά την εξεταστική και θέλουμε να κοιμηθούμε και δεν μας νοιάζει για τα μαγαζιά, γιατί ούτε για εμάς νοιαζόταν κάποιος όταν προσπαθούσαμε να διαβάσουμε... Συνεχίζοντας, ούτε για πλάκα δεν μπορείς να βρεις έστω μια γωνίτσα σε μία ταβέρνα για να φας το Σαββατοκύριακο των αποκριών, για να μην συζητήσουμε για το βράδυ.... σαν σαρδέλες μέσα σε όλα τα μαγαζιά να έχει βγει έξω η Σάρα η Μάρα και το κακό συναπάντημα και να είναι πραγματικά όλοι μεθυσμένοι σαν να τους έχουν ψεκάσει. Και κάτι τελευταίο ( Fuji για εσένα) πάρκινγκ δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις πουθενά.... γιατί πέρα από την θάλασσα αυτοκινήτων που έχει κατακλύσει όλοι την πόλη, υπάρχουν και οι συμπαθέστατοι δημοτικοί αστυνόμοι που με την πρώτη ευκαιρία θα “γράψουν” όλα τα αυτοκίνητα που η πινακίδες του δεν ξεκινάνε από “ΗΜ....” Ημαθία δηλαδή. Αρκετά κούρασα όμως.... και να τονίσω ότι και εγώ έχω περάσει καλά τις απόκριες (ίσως είχα πιει) αλλά πλέων έχει καταντήσει κουραστικό το όλο θέμα.... καλό βράδυ λοιπόν και τα συμπεράσματα δικά σας.

underground

Εχθές το βράδυ είδα μια από τις ωραιότερες ταινίες... το underground του Emir Kusturica, η ιστορία της Γιουγκοσλαβίας όπως λένε πολλοί. Μπορεί η διάρκεια της ταινίας να ήταν σχεδόν 3 ώρες και να ήταν αρκετά “βαριά” ταινία, αλλά ούτε για μια στιγμή δεν σε άφηνε να βαρεθείς, πέρα από τις φοβερές ερμηνείες και τους συμβολισμούς καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας ο το soundtrack του Bregovic έδενε απίστευτα με όλη την ταινία. Βέβαια μετά το τέλος της ταινίας έψαξα αρκετά και βρήκα ότι οι πρωταγωνιστές συμβολίζουν τον Tito και τον Milosevic. Δεν θέλω να πω περισσότερα για να μην σας την χαλάσω αν αποφασίσετε να την δείτε. Πάντως μην σας φοβίζει η διάρκεια, αξίζει μέχρι το τελευταίο λεπτό!

Καλή Αρχή

Μετά από πολύ καιρό που διαβάζω διάφορα blogs, είπα να κάνω και εγώ το δικό μου!!! Όχι για κάποιον συγκεκριμένο σκοπό, θα γράφω ότι μου κατέβει, επίσης όποιος θέλει να γράψει κάτι στο blog ας μου στέλνει μήνυμα και θα το διμοσιευώ. Το ξέρω ότι δεν θα το διαβάζει πολύς κόσμος , και δεν είναι και αυτός ο σκοπός μου, έτσι και αλλιώς τα blogs πολλές φορές ικανοποιούν τον ναρκισσισμό του συγγραφέα τους... Οπότε όποιος θέλει μπορεί να μπαίνει και να “διαβάζει” εμένα και όποιον άλλον επιθυμεί να κάνει ένα post.... Καλή αρχή λοιπόν!!!